حق پناهندگی

این خانه قشنگ است، ولی … دروغ، فساد،عدم امنیت، تبعیض، زندان، شکنجه، جنگ، فقدان آزادی اندیشه، بیان و عقیده، جلوگیری از هرگونه شادی و نشاط، بیکاری، تورم و فقر، فضای خفقان آور گریه، عزا، مصیبت و از همه مهمترعدم اطمینان به آینده ای روشن از جمله عوامل موجود در ایران ست که شور و عشق زندگی در وطن را از جوانان ایران سلب کرده است و به امید یک زندگی بهتر ناگزیر ترک وطن می کنند.

در سالهای «۶۷-۱۳۵۷» بسیاری از مردم با دلایل مختلف از جمله محاکمه های ناعادلانه، اعدام ها، ترورها، مصادره اموال و… ترک وطن کردند و درحقیقت جان خود را نجات دادند که این دهه اولی بود و شروعی تازه برای تبدیل ایران به کشوری نا امن، ناقض حقوق بشر و برای گروهی نیز غیر قابل زیست، با افزایش همه باید ها و نباید هایی که توسط دولت و متولیان امر صادر می شد، آمار پناهجویان ایرانی هم رشدی فزاینده یافت تا جایی که بعد از وقایع سال ۱۳۸۸ موج بعدی مهاجرت ها آغاز شد، عده ای از اصلاحات سیاسی و اقتصادی کشور بریدند تعداد بی شماری نیز از حکم های طویل  المدت زندان، تعقیب تهدید، بازداشت و شکنجه گریختند.

طبق آمار سازمان ملل متحد فقط سال۱۳۹۷حدود۲۱۷هزار ایرانی در کشورهای مختلف اعلام پناهندگی کردند،

به گزارش رصدخانه مهاجرت ایران، وابسته به پژوهشکده سیاست ‌گذاری دانشگاه شریف، ۱۳۰ هزار پناهنده ایرانی تا سال ۲۰۱۸، به کشورهای مختلف پناه برده اند .

براساس گزارش اعلام شده توسط اداره مهاجرت ترکیه:۳۰ هزار و ۴۸۹ ایرانی در انتظار پذیرش کشور ترکیه هستند (سال ۲۰۱۷ :  ۸۸۰۰ نفر و  سال ۲۰۱۸:  ۵۰۳۶ نفر).

بر اساس آخرین آمار گزارش شده طی ماه ژانویه سال۲۰۲۰ نیز  ۵۲۴ نفر ایرانی فقط  در کشور آلمان درخواست پناهندگی داده اند.

بسیاری از ایرانیان  پناهجو از طیف‌های مختلف در کشورهای ترکیه، یونان، اندونزی و مالزی حضور دارند که در میانشان  فعالان سیاسی، مدنی، دانشجویی، فعالان زنان، قومیتی، مذهبی و… دیده می شود که اکثرا مشکلات مشابهی دارند که مهمترین آن را میتوان تأخیر در روند درخواست پناهندگی آنها در دفاتر UNHCR و مسائل حقوقی دانست. و پس از آن: عدم بهره‌گیری از خدمات اجتماعی، درمانی، همچنین عدم تأمین هزینه‌های ادامه زندگی طولانی مدت‌، طی دوران پناهجویی و در کشور میزبان است، اما علیرغم اینهمه مشکلات، شهروندان ایران هر روز با صرف هزینه های گزاف و با به حراج گذاشتن کلیه مایملک خود به امید آینده ای روشن تر و بهتر به سرزمین مادری بدرود میگویند.  

این افزونی مداوم آمار ایرانیانی که مجبور به اعلام  پناهندگی در کشورهای دیگر می شوند، اعم از برنامه گزاران رادیو و تلویزیون، هنرمندان، مجریان، بازیگران، روزنامه نگاران و نویسندگان، فعالان حقوق بشر، نخبگان علمی، مربیان، داوران، ورزشکاران و … که در دوران پس از انقلاب با فشارهای امنیتی، برخوردهای سیاسی و امنیتی، محدودیت در رقابت های بین المللی و تبعیض های گوناگون در جدال بودند و در رنج  از نبود زیر ساخت ها و سخت افزار های استاندارد، فساد مالی و… ناگزیر یا از ایران گریختند و به دیگر کشورها پناه آوردند و یا عطای ورزش را به لقایش بخشیدند و از میادین ورزشی کناره گرفتند  نام آورانی مثل علیرضا فیروزرجا، آتوسا پورکاشیان، محمد منصوری، میترا حجازی پور، احسان رجبی، محمد رشنونژاد، سعید مولایی، کیمیا علیزاده، غزل حکیمی‌فرد و … که اخیراً به کشور های دیگر پناه آورده اند اما:

دولتمردان ایران چشم بر قوانین بین المللی بسته اند و موازین حقوق بشری را نادیده گرفته اند که، بر اساس آن همه انسان ها بعنوان عضوی از جامعه بشری* حق برابری در حرمت وحقوق، حق برخورداری از حقوق مساوی برای همه شهروندان با هر نژاد ومذهب وعقیده و ملیت و یا نوع جنسیت، حق حیات، حق دموکراسی، حق زندگی و آزادی وامنیت فردی و اجتماعی، حق ممنوعیت نقض حریم خصوصی ومداخله در امور شخصی وخانوادگی، حق انتخاب نوع لباس و پوشش های اجتماعی، حق آزادی اندیشه و دین و مذهب و علنی کردن وآموزش عقاید خود،  حق برخورداری از استانداردهای مورد قبول برای زندگی، حق برخورداری از نظم اجتماعی و …. را دارند و هیچکس حق محدودیت و یا تحریف این حقوق را ندارد*. 

ما ضمن بزرگداشت روز جهانی پناهندگان (بیستم ژوئن برابر با ۳۱خرداد) و با احترام به ماده ۱۴ منشور جهانی جقوق بشر، با توجه به قوانین و شرایط حاکم در دولت جمهوری اسلامی ایران که جملگی ناقض برنامه ریزی شده حقوق انسانی است، اعلام میداریم که :

همه حق دارند در برابر تعقیب، شکنجه و آزار پناهگاهی اَمن جستجو کنند و به کشوری دیگر پناهنده شوند.

 تا آن زمان که دولت جمهوری اسلامی ایران شرایط یک زندگی سالم، امن و توأم با آزادی و منطبق با قوانین حقوق بشری را برای شهروندان خود فراهم سازد.