درس یازدهم

                                           بهشت و جهنم

بعد از مرگ چه رخ میدهد؟

اين سئوال كه “بعد از مرگ چه اتفاقی روی میدهد؟” میتواند گیج کننده باشد. کتاب مقدس صریحاً مشخص نکرده است که چه موقع شخص به سرنوشت نهایی و ابدی خود خواهد رسید. اما به ما میگوید که انسان، بعد از لحظۀ مرگ ، بر مبنای اینکه آیا مسیح را به عنوان نجات دهنده پذیرفته است یا نه ، به بهشت و یا به جهنم میرود. ایمانداران بعد از مرگ، از بدن غربت جُسته و به نزد خداوند متوطن خواهند شد (دوم قرنتیان 5: 6–8؛ فیلیپیان 1: 23) و بی ایمانان ، بعد از مرگ ، خود را در جهنم وتحت عذاب ابدی خواهند یافت ( لوقا 16: 22-23).اینجا آن نکتۀ گیج کننده مطرح میشود که بعد از مرگ چه اتفاقی رُخ میدهد. مکاشفه 20: 11-15، آنهایی را که در جهنم هستند چنین توصیف میکند که به دریاچۀ آتش انداخته خواهند شد. مکاشفه بابهای 21–22 از آسمان و زمینی جدید سخن میگویند. بنابراین اینطور بنظر میرسد که قبل از روز قیامت ، مُردگان در بهشت و در دوزخی موقتی ساکن میشوند. سرنوشت ابدی شخص تغییر نخواهد کرد اما مکان دقیق سرنوشت ابدی او تغییر خواهد کرد. به عبارت دیگر ، ایمانداران بعد از مرگ به آسمان و زمینی جدید منتقل خواهند شد (مکاشفه 21: 1) و بی ایمانان به دریاچۀ آتش انداخته خواهند شد (مکاشفه 20: 11–15). این مقصد نهایی و ابدی همۀ مردم است مبنی بر اینکه آیا به مسیح به عنوان تنها نجات دهندۀ خود از گناهانشان ایمان آورده اند یا نه.

آیا چیزی به عنوان “زندگی پس از مرگ” وجود دارد؟

 کتابمقدس می فرماید: “انسان که از زن زائیده می شود، قلیل الایّام و پر از زحمات است. مثل گل می روید و بریده می شود، و مثل سایه می گریزد و نمی ماند…. اگر مَرد بمیرد، بار دیگر زنده شود؟” (ایوب 1:14 – 2 ، 14(.

به مانند ایوب، این سؤال تقریباً ذهن همۀ ما را به خود مشغول کرده است . واقعاً پس از مرگ چه اتفاقی می افتد؟ آیا به همین سادگی از بین خواهیم رفت و دیگر وجود نخواهیم داشت؟ آیا پس از مَرگ به زمین خواهیم برگشت تا به اهداف شخصی عالی تری برسیم؟ آیا پس از مَرگ، همه به یک جا می روند و یا اینکه افراد مختلف به مکان های متفاوت منتقل خواهند شد؟ آیا واقعاً چیزی به نام بهشت و جهنم وجود دارد، و یا اینکه همۀ این ها توهّمات ذهنی هستند؟

کتابمقدس نه فقط حیات پس از مرگ را تأئید می کند، بلکه آن را جاودانی و بسیار پر جلال توصیف می نماید: “بلکه چنانکه مکتوب است: “چیزهائی را که چشمی ندید و گوشی نشنید و به خاطر انسانی خطور نکرد، یعنی آنچه خدا برای دوستداران خود مُهیّا کرده است” (اول قرنتیان 9:2). عیسی مسیح، خدای مُجَسّم، به این جهان خاکی آمد تا حیات جاودانی را همچون یک هدیه به انسان ببخشد. “و حال آنکه به سبب تقصیرهای ما مجروح و به سبب گناهان ما کوفته گردید، و تأدیب سلامتی ما بر وی آمد، و از زخمهای او ما شفا یافتیم” (اشعیا 5:53(

عیسی مسیح، با فدا کردن جان خود، مجازاتی را که ما لایق آن بودیم بر خود گرفت. او پس از سه روز، با قیام روحانی و جسمانی خویش از قبر، پیروزی خود را بر مرگ ثابت نمود. پس از قیام از مردگان، عیسی مسیح مدت 40 روز بر زمین ماند، و قبل از صعود به بهشت ابدی توسط هزاران نفر دیده شد. رومیان 25:4 می گوید: “که به سبب گناهان ما تسلیم گردید و به سبب عادل شدن ما برخیزانیده شد.”

قیام مسیح از مرگ واقعه ای است که برای اثبات سَندیّت آن مدارک زیادی موجود می باشند. پولس رسول از افراد محتلف دعوت نمود تا با استفاده از شهود عینی، اعتبار این واقعه را مورد پرسش قرار دهند. ولی هیچکس نتوانست صِحّت قیام مسیح را ردّ کند. بر مبنای قیام مسیح، که اساس ایمان مسیحی است، ما نیز از مردگان خواهیم برخاست.

برخی از مسیحیان اولیه به این حقیقت ایمان نداشتند. پولس آنها را بدینصورت نصیحت می کند: “لیکن اگر به مسیح وعظ می شود که از مُردگان برخاست، چونست که بعضی از شما می گویند که قیامت مُردگان نیست؟ اما اگر مُردگان را قیامت نیست، مسیح نیز برنخاسته است” (اول قرنتیان 12:15 ـ 13(.

مسیح نوبر کسانی است که به جهت زندگی آینده خواهند برخاست. آدم، او که همۀ ما از نسل وی می باشیم، گناه کرد. گناه او مرگ جسمی را برای همۀ آدمیان به ارمغان آورد. اما همۀ آنانی که توسط ایمان به مسیح به فرزندخواندگی در خانوادۀ الهی خوانده شده اند، وارث زندگی جدید خواهند شد. (اول قرنتیان 20:15ـ22) همچنانکه خدا بدن مسیح را از مُردگان برخیزانید، بدن های ما نیز به هنگام بازگشت مسیح از قبر خواهند برخاست. (اول قرنتیان 14:6(

باید توجه داشت که اگر چه در نهایت همۀ ما برخیزانیده خواهیم شد، ولی همه به بهشت نخواهند رفت. آنچه تعئین می کند شما پس از مرگ به بهشت خواهید رفت و یا به جهنم، انتخابی است که حین حیات خود بر زمین اتخاذ می کنید. کتابمقدس می گوید: “و چنانکه مردم را یک بار مُردن و بعد از آن جزا یافتن مُقرّر است” (عبرانیان 27:9). آنانی که عادل کرده شده اند به آسمان خواهند رفت تا وارد حیات ابدی شوند. اما همۀ بی ایمانان، برای مجازات ابدی به جهنم فرستاده خواهند شد. (متی 46:25(

جهنم نیز، مانند بهشت، یک توهّم و یا تجسم صِرف نیست؛ بلکه مکانی است واقعی. آنجا جائی است که اشخاص غیر عادل (بی ایمان) خشم و غضب ابدی خدا را تجربه خواهند کرد. در جهنم، گناهکاران متحمل شکنجۀ جسمی و عذاب روحی و روانی خواهند بود، و وجدانشان از خجالت، شرم، افسوس، و حقارت رنج خواهد برد.

جهت توضیح ماهیّت جهنم، کتابمقدس از اسامی مختلفی استفاده می کند: هاویه که چاهی است بی انتها (لوقا 31:8 ؛ مکاشفه 1:9)، و دریاچۀ آتش که ساکنان آن شب و روز در آتش آن عذاب می کشند (مکاشفه 10:20). در جهنم گریه و فشار دندان خواهد بود. اینها نشانی است از رنجیدگی و غضب شدید (متی 42:13). آنجا جائی است که “… کِرم ایشان نمیرد و آتش خاموشی نیابد” (مرقس 48:9). نکتۀ مهم این است که هر چند خدا می فرماید: “من از مُردن مَرد شریر خوش نیستم. بلکه (خوش هستم) که شریر از طریق خود بازگشت نموده، زنده ماند” (حزقیال 11:33)، ولی، به زور، ما را مجبور نمی سازد او را اطاعت کنیم. اگر ما اختیار می کنیم که او را رد نمائیم، او آنچه را ما طلبیدیم به ما می دهد. و آن، چیزی نیست جز دوری ابدی از خدا.

زندگی زمینی ما یک امتحان است؛ و در واقع تعئین کننده و تدارک بینندۀ آیندۀ ابدی ماست. برای ایمانداران، این آینده عبارت است از زندگی ابدی در حضور خدا. پس سؤال مهم این است: “من چگونه می توانم یک ایماندار محسوب شوم تا این حیات ابدی را دریافت کنم؟” در پاسخ باید گفت که فقط یک راه وجود دارد؛ و آن ایمان و اعتماد به عیسی مسیح، پسر خداست. عیسی فرمود: “… من قیامت و حیات هستم. هر که به من ایمان آورد، اگر مُرده باشد، زنده گردد. و هر که زنده بُوَد و به من ایمان آورد، تا به ابد نخواهد مُرد….” (یوحنا 25:11ـ26(

حیات ابدی، به عنوان یک هدیه، در دسترس همه می باشد. اما تنها کسانی قادر به دریافت آن هستند که خویشتن و امیال دنیوی خود را انکار کرده، و خود را همچون قربانی به خدا تسلیم کنند. “آنکه به پسر ایمان آورده باشد، حیات جاودانی دارد و آنکه به پسر ایمان نیاورد حیات را نخواهد دید، بلکه غضب خدا بر او می ماند.” (یوحنا 36:3). فرصت توبه به هیچکس پس از مَرگ داده نخواهد شد. فرصت ما پس از مَرگ، تنها برای رویاروئی با خداست. او ما را دعوت می کند تا امروز با محبت و ایمان بسوی او آئیم. اگر ما ایمان آوریم که مرگ عیسی مسیح جریمۀ طغیان گناه آلود ما را پرداخت نمود، نه فقط صاحب یک زندگی بامعنی و پربرکت بر روی زمین خواهیم شد، بلکه حیات جاودانی در حضور مسیح نیز برای ما تضمین می شود.

تخت قضاوت مسیح یعنی چه؟

رومیان 14: 10-12 می گوید “همه پیش مسند مسیح حاضر خواهیم شد…پس هر یکی از ما حساب خود را به خدا خواهد داد.” دوم قرنتیان 5 : 10 به ما می گوید “زیرا لازم است که همة ما پیش مسند مسیح حاضر شویم تا هر کس اعمال بدنی خود را بیابد بحسب آنچه کرده باشد چه نیک چه بد.” در مضمون واضح است که هر دو قسمت کلام خطاب به مسیحیان است، نه بی ایمانان. بنابراین تخت قضاوت مسیح، در مورد حساب پس دادن ایمانداران به مسیح است برای زندگیشان. تخت قضاوت مسیح نجات را تعیین نمی کند، نجات با قربانی شدن مسیح بجای ما (1 یوحنا 2: 2) و با ایمان ما به او (یوحنا 3: 16) صورت گرفته است. همة گناهان ما بخشیده شده اند، و ما هرگز بخاطر آنها محکوم نخواهیم بود(رومیان 8: 1). ما نباید به تخت قضاوت مسیح بعنوان این نگاه کنیم که خدا گناهان ما را داوری می کند، اما در عوض باید اینطور نگاه کنیم که خدا به ما برای زندگیمان پاداش می دهد. بله، چنانکه کتاب مقدس می گوید، ما باید حساب خود را پس بدهیم. قسمتی از این حساب جواب برای گناهانیست که کرده ایم. اما بهر حال، این تمرکز اولیة تخت قضاوت مسیح نیست.

در حضور تخت قضاوت مسیح، ایمانداران بر اساس اینکه چقدر با وفاداری مسیح را خدمت کردند، قضاوت می شوند 1) قرنتیان 9: 4-27، 2 تیموتاووس 2: 5). بعضی از چیزهایی که ما بر اساس آنها داوری می شویم این است که چقدر فرمان اعظم را اطاعت کردیم (متی 28: 18-20)، چقدر بر گناه پیروز شدیم (رومیان 6: 1-4)، و چقدر توانستیم زبانمان را کنترل کنیم (یعقوب 3: 1-9). کتاب مقدس از ایماندارانی صحبت می کند که بر حسب خدمت وفادارانه شان به مسیح تاج برای چیزهای مختلف دریافت می کنند (1 قرنتیان 9: 4-27، 2 تیموتاوس 2: 5). تاجهای مختلف در 2 تیموتاوس 2: 5، 2 تیموتاوس 4:8، یعقوب 1:12، 1 پطرس 5:4، و مکاشفه 2: 10 توضیح داده شده اند. یعقوب 1: 12 خلاصة خوبی از این است که ما باید چطور دربارة تخت قضاوت مسیح فکر کنیم: “خوشا بحال کسیکه متحمل تجربه شود زیرا که چون آزموده شد آن تاج حیاتی را که خداوند به محبان خود وعده فرموده است خواهد یافت”

آیا جهنم واقعیست؟ آیا جهنم ابدیست؟

خیلی جالب است که درصد خیلی بالاتری از مردم به وجود بهشت معتقدند تا به وجود جهنم. بر اساس کتاب مقدس، همانقدر که بهشت واقعیست، جهنم هم حقیقت دارد. کتاب مقدس واضحا و دقیقا توضیح می دهد که جهنم یک جای حقیقی است که افراد شریر و بی ایمان بعد از مرگ به آنجا فرستاده می شوند. همة ما به خدا گناه کرده ایم (رومیان 3: 23). و تنبیه عادلانة آن مرگ است (رومیان 6: 23). از آنجایی که همة گناهان ما بضد خداست (مزمور 51: 4)، و از آنجاییکه خدا وجودی ابدی و جاودانیست، تنبیه گناه یعنی مرگ هم باید ابدی و جاودان باشد. جهنم این مرگ جاودانیست که بعلت گناهان ما به ما می رسد.

تنبیه شریر مرده در جهنم در سرتاسر کتاب مقدس بعنوان “آتش ابدی” توضیح داده شده است (متی 25: 41)، “آتش خاموش نشدنی” (متی 3: 12)، “خجالت و حقارت جاودانی” (دانیال 12: 2)، “مکانی که آتش آن خاموش نخواهد شد” ( مرقس 9: 44-49)، مکان “عذاب” و “آتش” (لوقا 16: 23-24)، “ویرانی ابدی” (2 تسالونیکیان 1: 9)، جاییکه “دود عذاب ایشان تا ابدالاباد بالا می رود” ( مکاشفه 14: 10-11)، و “دریاچة آتش و کبریت” جاییکه شریران ” تا ابدالاباد شبانه روز عذاب خواهند کشید” (مکاشفه 20: 10(.

تنبیه شریران در جهنم مثل پاداش عادلان در بهشت هرگز خاتمه نمی یابد. عیسی مسیح خودش اعلام کرد که تنبیه در جهنم مثل زندگی ابدی در بهشت جاودانی است (متی 25: 46). شریران تا ابد مورد غضب خدا هستند. کسانی که در جهنم هستند متوجة عدالت کامل می شوند (مزمور 76: 10). آنهایی که در جهنم هستند خواهند دانست که تنبیه آنها عادلانه است و تنها خود آنها هستند که مقصرند (تثنیه 32: 3-5). بله، جهنم حقیقی است. بله، جهنم جایی است که عذاب و تنبیه در آنجا تا ابد و بدون انتهاست. خدا را شکر که، از طریق مسیح، ما می توانیم از این سرنوشت ابدی خلاصی یابیم (یوحنا 3: 16، 18، 36).