پیروان ادیان حق پناهندگی

پناهندگانی که بی پناهی را فریاد می‌زنند

ایران، سرزمین مادریمان، کشوری که سالهاست شهروندانش را تنها به خاطر پایبندی و حفظ عقایدشان مجرم می دانند و با زدن برچسب اقلیت، آنها را از حق و حقوق ذاتی و طبیعیشان محروم میکنند، شهروندانی که در موطن خود تنها به جرم اینکه حاضر به تغییر باورهای دینی خود نیستند مورد تبعیض قرار گیرند، شهروند دوم و یا سوم به شمار می آیند و برای گریز از اینگونه نابرابری های قانونی، اقتصادی، فرهنگی، تحصیلی، اجتماعی به این کوچ اجباری تن می دهند و به مهاجرت روی می آورند که این امر منجر به کم شدن جمعیت آنها و در نتیجه تضعیف سنت ها و کمرنگ شدن هویت دینی آنها شده است.

بیستم ژوئن، یاد آور میلیون ها انسان است که برای فرار از درگیری و خشونت های مذهبی، قومیتی و

 آزار و اذیت دولت ها، ناچار به ترک میهن و دیار خویشتن شده اند.

براساس منشور”کمیساریای عالی پناهندگان” همه باید از حق درخواست پناهندگی و جستجوی پناه و مامن مطمئن در یک کشور دیگر، امکان برگشت داوطلبانه به کشور خود یا سکونت در یک کشور دیگر برخوردار باشند، اما بر اساس قوانین جمهوری اسلامی ایران:

محمدعلی طاهری، بنیانگذار مؤسسه فرهنگی هنری عرفان حلقه پس از گسترده ترشدن دامنهٔ مخاطبانش دراواخر سال ۸۹ به اتهامهای مختلف و تهمت های ناروا، دستگیرشد، دوبار به اعدام محکوم گردید و تا اردیبهشت ۹۸ زندانی بود، وی  پس از آزادی برای رهایی از آزار و اذیت های دولت جمهوری اسلامی  ایران به تورنتو کانادا مهاجرت کرد.

امید کوکبی دانشجوی اهل سنت، یکی از برگزیده المپیاد و دانشجوی دکترای فیزیک اتمی با گرایش لیزر در دانشگاه تگزاس آمریکا هم در بهمن سال ۸۹ برای دیدار با خانوادهاش به ایران آمد و هنگام بازگشت وی را در فرودگاه بازداشت کرده، به اتهام ارتباط با دولت متخاصم و کسب درآمد نامشروع برای دریافت کمک هزینه تحصیلی  به ۱۰ سال زندان محکوم شد اما به دلیل ابتلای وی به سرطان کلیه از نوع بدخیم و تخلیه کامل کلیه سمت راست از بدن،در شهریورماه ۱۳۹۵  با قرار وثیقه ۵۰۰ میلیون تومانی از زندان خارج و در گنبد کاووس حصری خانگی شد.

سیاوش حیاتی، دانشجوی نخبه دانشگاه رازی کرمانشاه در مقطع کارشناسی ارشد است که به دلیل اعتقاد به آیین یارسان اجازه دفاع از پایان نامه اش را ندادند و او را از ادامه تحصیل محروم کردند و به او اعلام کرده اند که باید بنویسد مسلمان شده است تا بتواند از پایان نامه اش دفاع کند

بهاییان: پیروان آئین بهائیت که در گذشته ای نه چندان دور ‌بزرگترین گروه غیر مسلمان در ایران‌ بودند سالهاست که با  آزار، اذیت، سرکوب، سنگ اندازی در صدور کارت ملی، محرومیت از ادامه تحصیلات در مقاطع مختلف، ممنوعیت اجرای مراسم های دینی، تعطیلی و پلمپ طولانی مدت محل کسب و کارعدم پذیرش در مشاغل وادارات دولتی، صدور احکام سنگین حبس و تبعید به بهانه های متفاوت، مسدود کردن راه ترقی و توسعه و حتی ادامه یک زندگی عادی شهروندی روبرو هستند و اکثرشان ترک دیار کرده اند،

مسیحیان: شهروندان مسیحی و بخصوص نوکیشانی که تغییر باور داده و به مسیحیت گرویده اند نیز از این قائده مستثنی نیستند و برای رهائی از محرومیت ها و محدودیت هائی نظیر دستگیری های مکرر و حکم های سنگین برای نوکیشان مسیحی، محدودیت در انجام مراسم با وجود رسمی بودن این باور در ایران امروز و یا محرومیت مسیحیان فارسی زبان از داشتن کلیسا و اجرای پرستش یا بشارت و … اغلب ترک میهن کرده اند و یا در این اندیشه اند،

اهل سنت: جماعت اهل  سنت اگر چه بزرگترین مذهب دین اسلام را تشکیل میدهند اما  بر خلاف اصل۱۲ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران: «مذاهب دیگرِ اسلامی اعم از حنفی، شافعی، مالکی، حنبلی و زیدی دارای احترام کامل می‌باشند و این مذاهب در انجام مراسم مذهبی، طبق فقه خودشان آزادند و در تعلیم و تربیت دینی و احوال شخصیه …مربوط به آن در دادگاه‌ها رسمیت دارند»، اصلی که فقط نام قانون بر آن نهاده‌اند زیرا دولت جمهوری اسلامی ایران خود راملزم به اجرای آن نمی‌ داند، در نتیجه بازداشت های پی در پی روحانیون سنی مذهب، نبودن حتی یک مسجد سنی در پایتخت کشور، نداشتن  آزادی های مذهبی، ممانعت از سفر رهبران آنها حتی به شهرها و استان های ایران و…تنها گوشه ای است از بیشمارفشارهای وارده بر این هموطنان،

 دراویش: محدودیت های شغلی و حتی اخراج آنها از محل کار، محدودیت های تحصیلی، حبس های طولانی و اعدام ، تبعید واعمال محدودیت در مکان های مذهبی و … اینگونه رخداد ها سبب می شود تاهموطنان برای رسیدن به مقصدی که در آن حس امنیت و آرامش باشد و مجبور به مخفی کردن عقاید خود نباشند گام در مسیری بگذارند بسیار نامشخص بنام پناهندگی.

ما ضمن گرامیداشت این روز، با استناد بر اهداف مندرج در سند۲۰۳۰ یونسکو و همچنین نقض مواد۲ ( عدم تبعیض)، ۱۳، ۱۴ ( آزادی جابه جایی و پناهچوئی) و ۲۲(امنیت اجتماعی) از اعلامیه جهانی حقوق بشرعلاوه بر محکوم شمردن دولت جمهوری اسلامی ایران نسبت به نقض این قوانین، بار دیگراین پرسش را تکرار می کنیم که: براستی چه کسی پاسخگوست؟

آیا اینگونه قوانین تبعیض آمیز بطور آشکارضد قوانین داخلی کشور بخصوص بند ۹ از اصل ۳ قانون اساسی جمهوری اسلامی ایران مبنی بر رفع تبعیضات ناروا و ایجاد امکانات عادلانه برای همه در تمام زمینه های مادی و معنوی نیست؟